عبور از میان شاخ و برگ درختان، پرش از روی جوی آب یا رودخانه و بالا رفتن از موانع از دیرباز جزو سرگرمی های مورد علاقه کودکان بوده است. با رشد ساختارهای شهری و کمرنگ شدن نقش طبیعت در زندگی انسان ها فرصت های بسیار کمتری از این دست برای کودکان شکل می گیرد. همچنین رشد نگرانی های والدین نسبت به آسیب پذیری کودکان و در نتیجه کنترل آنها برای روبه رویی با چالش های فیزیکی باعث شده بازی های کامپیوتری، موبایل و فضای مجازی با سرعت بیشتری در زندگی آن ها ریشه دوانده و کم شدن یا حذف این بخش زندگی کودکان باعث کم شدن اعتماد به نفس و ریسک پذیری، ناتوانی در حرکات جسمانی، تنبلی عضلانی، کم شدن قدرت تصمیم گیری، شادمانی غیراصیل و نهایتا وابستگی آن‌ها به والدین برای فعالیت‌های اجتماعی و ارتباطات انسانی می‌شود. فضاهای بازی شهری در دسترس‌ترین فضا برای جبران این چالش‌هاست.

امروزه در کشورهای پیشرفته تلاش می‌شود فضاهای بازی تا حد امکان به شرایط واقعی طبیعت شباهت داشته باشد و کودکان به جای تکرار الگوهای از پیش تعیین شده بازی‌های معمول به کشف و خلاقیت بپردازند.

ما معتقدیم طراحی فضاهای بازی علاوه بر دانش فنی طراحی نیاز به شناخت عمیق از رفتارهای کودک، محیط طبیعی و ذات بازی و بازیگوشی دارد. نحوه قرارگیری المان‌ها و ارتباطشان با یکدیگر و جداره‌ها، انتخاب متریال و رنگ‌ها، خوانا بودن و تعامل پذیری در مقیاس کودک، همه مولفه‌هایی هستند که باید در طراحی لحاظ شوند.

بسیاری از این دغدغه ها در آیین نامه جهانی شهر دوستدار کودک ذکر شده و تیم ما مفتخر است که در تهیه استانداردهای منطبق بر فرهنگ شهر مشهد مشارکت داشته است.

پروسه طراحی فضای بازی شامل مراحل مشاهده‌گری، مصاحبه با استفاده کنندگان، دریافت اولویت‌های سفارش دهنده، طراحی و اجرای نمونه اولیه، مشاهدات ثانویه و اصلاحات و نهایتا اجرای نهایی است.